ΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΙΚΗ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Άκουγα τον Ρος Ντέιλι σήμερα στο διαδικτυακό κανάλι του Στέλιου Κούλογλου να μιλά για τους κυβερνώντες, τους διαχειριστές των χρημάτων μας δηλαδή, που επιδεικνύουν ιδιαίτερη φαντασία στην ανεύρεση δικαιολογιών σχετικά με το γιατί δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κάποιο αίτημα, χωρίς να είναι αντίστοιχα εφευρετικοί στη διατύπωση θετικών προτάσεων. Ο Ρος Ντέιλι, λοιπόν, αναγκάζεται να κλείσει, για οικονομικούς λόγους, το μουσικό του εργαστήρι, που λειτουργεί στο χωριό Χουδέτσι του νομού Ηρακλείου Κρήτης και αποτελεί τόσο κέντρο άνθησης της παγκόσμιας παραδοσιακής μουσικής όσο και μοχλό ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής.

Η Κική Παπαναστασίου ( στη φωτό αριστερά) συμμετείχε στη Συντακτική ομάδα της Παρρησίας από το 1999 ως το 2001, όταν ήταν μαθήτρια του Λυκείου Ψαχνών, και σήμερα έχει σπουδάσει στη Νομική Σχολή και στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Φαίνεται πως σε τούτο τον τόπο το ζητούμενο για τους πολιτειακούς φορείς, άρα και το αντικείμενο της κρατικής επιβράβευσης, δεν είναι η εκ βαθέων δημιουργία, αλλά η τυπική, δίχως φαντασία διεκπεραίωση, η έκρηξη του αναμενόμενου, αυτού που μπορεί να ελέγχεται, ακόμα κι αν έχει το περιτύλιγμα του διαφορετικού. Το αυθεντικά διαφορετικό δεν γίνεται στόχος και σκοπός μας, όπως θα 'πρεπε, αλλά ενός άτυπου πολέμου, στα πλαίσια ενός πολιτικού παιχνιδιού που επιδιώκει την περιθωριοποίησή του. Κι αυτό γιατί είναι αποτέλεσμα μιας δημιουργικής διαδικασίας, συχνά κοπιώδους, που μπορεί με τη σειρά της να απελευθερώσει πολλές “επικίνδυνες” δημιουργικές δυνάμεις σε ένα ατελείωτο ντόμινο αλλαγών σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αναφέρομαι σε δυνάμεις που χάνονται στα τρίσβαθα του είναι του καθενός μας, μέσα στο καταπιεστικό εξεταστικό κεντρικό σχολικό περιβάλλον αρχικά και στον ανταγωνιστικό χώρο της αγοράς εργασίας εν συνεχεία και που ανασύρονται στην επιφάνεια ακόμα και στο πιο δυσχερές περιβάλλον για όποιον καταφέρει να αφουγκραστεί τον εαυτό του. Δυνάμεις των οποίων το θάψιμο είναι πολιτική επιλογή προκειμένου να κυλήσει η ζωή σε ήδη στρωμένους δρόμους, τους οποίους μάλιστα οι πολλοί διαβαίνουν πεζοί! Στο στρωμένο δρόμο των διαγωνισμάτων, για παράδειγμα, ανά τρίμηνο ή τετράμηνο (και στο τέλος της χρονιάς βεβαίως απαραίτητα!), γιατί ο νόμος μας δεσμεύει να τηρήσουμε τις διαδικασίες. Τι μας δεσμεύει όμως και δεν συζητάμε για τη χρησιμότητά τους και δεν αφομοιώνουμε τη γνώση στο σχολείο πως ο νόμος είναι μια πολιτική επιλογή που τη στηρίζουν οι χ και οι ψ πολιτικές δυνάμεις, ενώ υπάρχουν κι άλλες που διατυπώνουν άλλες απόψεις, στα πλαίσια του δημοκρατικού διαλόγου; Που για να 'ναι διάλογος πρέπει όλοι να ακούγονται, άρα να αρθεί η πρωτοκαθεδρία του ενός βιβλίου που αποτελεί την “ύλη” των εξετάσεων...

Στο στρωμένο δρόμο της δουλειάς του εκπαιδευτικού, άλλο παράδειγμα, που αποκαμωμένος από μια ζωή με εξετάσεις, για να μπει στο πανεπιστήμιο, να τελειώσει το πανεπιστήμιο, να διοριστεί και να πάρει ευνοϊκή μετάθεση, χάνοντας τελικά κάθε ικμάδα προσωπικής δημιουργίας και προσφοράς, και αυτό που αντέχει πια να κάνει είναι... να βγάλει την ύλη! Και δεν είναι παρά ένας από τους πολλούς επαγγελματίες μ' αυτή την κατάληξη, την απώλεια του ερωτισμού του για την τέχνη του, τη δουλειά του.

Μας τα 'λεγε όσο ήμασταν ακόμη έφηβοι αυτά, ακριβώς αυτά, ο Νότης Μαυρουδής, και παραθέτω το ακριβές απόσπασμα από τη συνέντευξη που μας είχε δώσει για την Παρρησία: “-Θα πω ό,τι μου έλεγε ο πατέρας μου: γνώση, γνώση, γνώση! Ας έχουμε γνώση και βλέπουμε. Ας δούμε θέατρο, ας ακούσουμε μουσική και, κυρίως ας αναπτύξουμε τον ερωτισμό μας. Ο ερωτισμός δεν είναι κάτι που έχει να κάνει σώνει και καλά με τον έρωτα προς κάποιον άλλο. Έχει να κάνει με το πάθος για όλα τα πράγματα. Με ερωτισμό πρέπει να συμπεριφερόμαστε και προς τη φύση και προς την ποίηση, προς ό,τι μας περιβάλλει, ό,τι κι αν είναι αυτό.”

Μας τα 'λεγε και μας έφερνε σε επαφή με τον πνευματικό εαυτό μας, μα δεν ήταν η επίσημη σχολική διαδικασία αυτή που μας έφερε σε επαφή μαζί του, αλλά μία εξωσχολική θα την πω δραστηριότητα, χωρίς βαθμοθηρικά κίνητρα, που όλη στηρίχθηκε σε έναν άνθρωπο που το λέει η καρδιά του, στον Δημήτρη Μπαρσάκη. Την ψυχή του περιοδικού και καθοδηγητή μας. Ενός ανθρώπου που στέκεται με ουσιαστικό τρόπο δίπλα στους μαθητές και στους συμπολίτες του: τους πρώτους ήσυχα και διακριτικά τους βοηθά ώστε ν' ανθίσει μέσα τους ο σπόρος της αμφιβολίας και στους δεύτερους με τη δημόσια δράση του υποδεικνύει έναν άλλο δρόμο που όλοι μαζί μπορούν να τον διδάξουν στα παιδιά τους. Οι δικαστικές του περιπέτειες βέβαια με αντίδικο τη Μονή Μακρυμάλλης για το ζήτημα της υδροδότησης της περιοχής των Ψαχνών υπενθυμίζουν σε όλους μας πως ο δρόμος αυτός γίνεται ακόμα πιο κακοτράχαλος για όσους αγωνίζονται...αλλά και ότι στο τέλος έρχεται η δικαίωση (σε κάθε περίπτωση η προσωπική, που κατ' εμέ είναι και η απολαυστικότερη όλων!).

Αυτό που μένει συνεπώς στον καθένα είναι να συλλογιστεί και να επιλέξει σε ποιό σκοπό θ' αφιερώσει τη ζωή του, πώς θα τη ζήσει: ως ένας υπάκουος σκύλος που θα κουνά την ουρά του για ένα κόκαλο και στην καλύτερη περίπτωση για το αμάξι του απόλυτου βολέματος ή με την αξιοπρέπεια αυτού που δεν καταδέχεται τίποτα λιγότερο απ' αυτό που του αξίζει, με το βλέμμα στο δάσος κι όχι στο δέντρο του μικρόκοσμού του;

Στη γη περπάτησαν και οι δύο “τύποι” ανθρώπων, και οι δύο ακραίες περιπτώσεις αυτών, αυτοί που σκότωσαν για το κόκαλο, αλλά και εκείνοι που επέλεξαν να δώσουν τη ζωή τους για το συλλογικό καλό! Κι εμείς, που βαδίζουμε τώρα, επιλέγουμε διαρκώς, μόνο που καθώς το μέλλον μας λιγοστεύει με την κάθε μέρα που περνά, λιγοστεύουν για τον καθένα μας ΚΑΙ τα ελαφρυντικά... Και το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής είναι, πιστεύω, να μπορούμε να αντέχουμε τον εαυτό μας μεγαλώνοντας και το μεγαλύτερο επίτευγμα να πεθάνουμε συμφιλιωμένοι μαζί του...

Αθήνα, 18 Μαρτίου 2009
Κική Παπαναστασίου

ΥΓ: Με την παράκληση να μη λογοκριθώ, ίσως, για τα παραπάνω... καλά λόγια, ούτε εγώ προσωπικά ούτε και όσοι άτυπα εκπροσωπούνται - είμαι σίγουρη πως υπάρχουν σκορπισμένοι στην Εύβοια και όχι μόνο.
.